É unha das poucas coníferas de folla caduca, o que fai que durante o inverno pareza morta. Ten raíces aéreas chamadas neumatóforos que saen á superficie para oxixenarse, co que lle dan un aspecto estraño ao terreo onde medra.

Ramón Pérez Santamarina adquiriu no ano 1796 o terreo, que chega ata o mar, e instalou unha fábrica de curtidos. No segundo cuarto do século XIX herdouna a súa filla, casada con Benigno Artime, que realizou o primeiro proxecto de xardinaxe en torno á casa no terceiro cuarto deste século. A finais do XIX restaurouse e mellorouse por orde de Joaquín Martínez García. Suponse que a plantación do taxodio aconteceu nesa época, polo que a idade da árbore monumental vai camiño do século e medio. A conífera fíxose coñecida a través do libro de Rafael Areses Vidal (1953) sobre parques e xardíns pontevedreses.