O pazo de Lourizán atópase na vertente norte do macizo do Morrazo, ao fondo da ría de Pontevedra, entre as poboacións de Pontevedra e Marín. As orixes da propiedade remóntanse ao século XV cando esta aínda era unha granxa. No século XIX a leira é adquirida polo político Montero Ríos, quen a converte na súa residencia de verán e tamén nun importante foro de reunión das personalidades máis influentes do momento.

O pazo conta con 54 hectáreas de xardín, leira e arboredo. Posúe un importante xardín botánico, con especies exóticas e autóctonas, creado en 1949 baixo a denominación de Arboreto, que reúne especies plantadas no xardín desde o século XIX ata a actualidade.

A súa idade, maxestade, dendrometría e excelente arquitectura converten a metasequoia de Lourizán, o exemplar máis antigo de Galicia, en único.

A monumentalidade do exemplar está tamén unida á rareza e ao interese botánico desta especie, considerada extinta ata o ano 1941, cando se atoparon varios exemplares no sueste da China. Por iso, aínda que ten algo máis de medio século de vida, a súa presenza en Europa é moi rara.

Atópase no noiro inferior da mesa de pedra, ao lado do muíño, xunto ao pazo.

É visible á dereita desde a avenida de entrada, pouco antes de chegar ao edificio.